Rozdział 23

                                                                 Został twój ślad
                                                                   głęboko tam 
                                                         twoja muzyka we mnie gra

- U mnie czy u ciebie?- słodki głos małej brunetki wyrwał mnie z zamyślenia.
Zlustrowałem ją od góry do doły, długie nogi, kształtna pupcia i ładna buzia, czyli to, czego potrzebuję.
- U mnie.
Wziąłem dziewczynę za rękę i zatrzymując się tylko po wino, poszliśmy do domu.
Drzwi były otwarte, więc pewnie Klaudia była w domu.
- Mieszkasz  z kimś?
- Z koleżanką, ale ona pewnie już śpi. Idź do salonu a ja pójdę po kieliszki.
Nie przeszedłem nawet kroku, kiedy dziewczyna zaczęła krzyczeć. Pobiegłem do salonu mając same czarne myśli.
- Co jest?
Pomazała ręką za kanapę. Przeszedłem te dwa kroki i doznałem szoku. Osoba, która tam siedziała może i wyglądała jak Klaudia, ale to nie może być ona. Siedziała skulona w kącie z butelką w ręku. Była cała mokra. Łzy spływały jej po policzkach w zastraszającym tempie.
- Wiesz co- zwróciłem się do brunetki- Chyba nic z tego nie będzie.
- Jasne. Cześć.
Usiadłem obok i wyrwałem jej z ręki butelkę.
- Co jest?
Pierwszy raz od mojego przyjścia odwróciła się do mnie i spojrzała czerwonymi od płaczu oczami.
- Michał. To koniec...on...wyjechał.
I na nowo się rozpłakała. Wpadła w taki płacz, że nie mogła się uspokoić. Co chwilę krztusiła się śliną i zaczynała płakać na nowo.
Złapałem ją za ramiona i bardzo mocno potrząsnąłem.
- Klaudia! Uspokój się!
Spojrzała na mnie zszokowana i dostała czkawki.
Posadziłem ją sobie na kolanach i bardzo mocno przytuliłem. Siedzieliśmy tak bardzo długo. Wstałem dopiero wtedy,kiedy usnęła. Zaniosłem ją do swojej sypialni i przykryłem kołdrą. Dla siebie wziąłem drugą i położyłem się obok.
                         
                                                                         *

Ból. Wszechogarniający ból, który wnika w każdą część mojego ciała. To tak, jakby ktoś wbijał we mnie po jednej szpilce. Za każdym razem, kiedy próbuję odetchnąć, coś staje mi na przeszkodzie.  Nie jem, nie piję. Leżę w łóżku i tępo gapię się w krwistoczerwoną ścianę. Nie odbieram telefonów, z nikim nie rozmawiam. Czuję się, jakby wyjeżdżając zabrał ze sobą jakąś moją część. Część, bez której reszta nie może funkcjonować
- Śpisz?- w drzwiach pojawiła się głowa mojego opiekuna.
Spojrzałam na niego przelotnie, kiedy wchodził do pokoju z jedzeniem.
- Trzymaj. Musisz coś jeść.
Postawił mi przed nosem talerz, który zignorowałam.
- O nie. Tak się bawić nie będziemy.
Nabił na widelec jakieś mięso i zaczął mnie nim karmić. Bez życia żułam kawałek po kawałku.
- Hej- Bartman wziął mnie za rękę i dopiero wtedy spojrzałam w jego oczy. Wcześniej twierdziłam, że można się w nich zagubić. Dzisiaj, zdawały się jakieś szare i bez wyrazu.
- Jest ostatni dzień wakacji może gdzieś pójdziemy, co? Albo nie, pójdę po Majkę, niedawno wrócili.
- Nie- krzyknęłam bardziej do siebie, bo Bartman wyleciał z domu.
Dosłownie sekundę później usłyszałam śmiech Kubiego. Nie chciałam, żeby zobaczyli mnie w takim stanie, więc zanurkowałam pod kołdrę.
- Puk. Puk. I co, gdzie jest ten pacjent? Ściemniałeś stary. Ja tu nikogo nie widzę.
- Zamknij się- usłyszałam głos Majki.
- Hej kochanie, wyjdź spod tej kołdry. Mały chce się z tobą przywitać.
Niechętnie wysunęłam głowe spod kołdry i natrafiłam na współczujący wzrok Michała i Majki.
- Jak się czujesz?
- Świetnie. A jak wyglądam?
- Okropnie. Panowie wyjazd.
Zibi wyprowadził stawiającego się Kubiego, który twierdził, że może pomóc.
- To prawda?
- Z czym konkretnie?
- Sama wiesz z czym.
- Prawda- odpowiedziałam smutno i zwiesiłam głowę.
- Kurwa, niech on tu wróci to go wykastruję. Zgoda?
- Zgoda.
Przytuliłam się do jej brzucha i przez chwilę rozmawiałam z młodym.
- Dobra ciotka, nie możesz wyglądać jak fleja. Idź się myj.
Posłusznie wzięłam rzeczy i bez przekonania poszłam do łazienki.  Ograniczyłam czynności do stania w strumieniu wody i wycia. Wciągnęłam na dupsko jeansy i jakąś koszulkę. Czekałam, aż moje oczy wróca do normalnego koloru. Po wyjściu stanęłam w przedpokoju i wsłuchiwałam się w bardzo ciekawą rozmowę.
- Musze wyjechac i co się z nią wtedy stanie? Przez Michała zachowuje się jak dziecko we mgle. Nic nie kojarzy i w jakikolwiek sposób nie próbuje nawet z tym walczyć. Po prostu się wyłączyła.
- Jestem jej przyjaciółką. Weźmiemy ją z Michałem do siebie. Będę miała na nią oko.
- I co potem? Cały czas będzie u was siedziała zachowując się jak ośmiolatka? Ona musi się usamodzielnić.
- I co proponujesz?
- Zadzwonić do jej mamy. Niech weźmie ją do siebie. W końcu to jej córka.
- Ale nie jej problem.
- Hej! Jak wy możecie tak mówić?- jedynie Michał stanął w mojej obronie- I co, chcecie ją tak po prostu oddać i koniec sprawy? Poszaleliście? ty, mój ciężarowcu jesteś dla niej jak siostra i powinnaś wiedzieć, że po czymś takim ją stracisz.  A ty stary? Bądź co bądź z nią spałeś, więc może przejąłbyś się losem koleżanki?
Wzruszona postawą przyjaciół wzięłam torbę, założyłam buty i bardzo cicho wymknęłam się z domu.
Miałam jeden cel: dojść do któregokolwiek baru i bardzo długo z niego nie wychodzić.  Poszłam za dwiema wypindrzonymi laleczkami, które stanęły przed drzwiami jednej z kamienic. Zanim weszły zostały zatrzymane przez łysego bramkarza. Chwilę pogadały, poflirtowały i weszły do środka. Nadeszła moja kolej.  Mężczyzna zlustrował mnie wzrokiem i uśmiechając się pod nosem, wpuścił mnie do środka.
Zanim moje oczy przyzwyczaiły się do ciemności, otworzyły się kolejne drzwi i poszłam za hałasem.
Weszłam do całkowicie zapełnionej sali. Praktycznie wszyscy tańczyli do jakiegoś techno. Zlokalizowałam bar i poszłam w jego kierunku.
- Setkę, proszę- nikły uśmiech do barmana, który wlepił we mnie cielęce spojrzenie.
- Hej mała- tekst, na który nóż otwiera mi się czasem w kieszeni- Bardzo bolało jak spadłaś z nieba?
- Ja pierdole....- zaklęłam pod nosem i obróciłam głowę do mojego rozmówcy.
Musiałam byc bardzo zmęczona, że się nie zaśmiałam. "Mężczyzna" ubrany był w czarny garnitur i białe trampki. Ciemne włosy postawił na żel. Mimo wszystko, urzekła mnie jego poza. Oparł się o bar z lekką nonszalancją, ale ręce trzęsły mu się jak galareta.
- Co tam u ciebie?
- Chłopcze, ile masz lat?
- Spokojnie. Jestem już pełnoletni.
- Dajże sobie spokój.
- Co ty taka niemiła koleżanko?
- Kolego, spierdalaj.
Brunet obrócił się na pięcie i ruszył w tłum.

W klubie zostałam do czasu zamknięcia. Mogło być koło 4-5. Z wielkim trudem doszłam do domu. Nogi odmówiły mi posłuszeństwa, w efekcie musiałam podpierać się wszystkiego co mijałam. Jeszcze większy problem miałam z otwarciem drzwi. Mimo wielu prób, nie dałam rady trafić kluczem w zamek.
Poddałam się i usiadłam pod drzwiami, cicho pukając.
Zielonooki otworzył mi drzwi z lekkim wkurwem. Weszłam na klęczkach do domu, chichocząc pod nosem.
- Gdzieś ty była?- wydarł się na dzień dobry.
- Cicho. Pobudzisz ludzi!
- Jakich ludzi? W dupie mam ludzi. Wiesz, jak się o ciebie martwiliśmy? Nigdzie nie mogłem cię znaleźć!
- Nie udawaj, że się martwiłeś! Ty masz w ogóle jakieś ludzkie uczucia?
- Nie przeginaj. Pomóc ci?
Cały czas patrzył, jak próbowałam rozgryźć rozwiązanie sznurówek.
- Dam radę.
Zbyszek kucnął obok, pomógł mi z butami i zaniósł mnie do sypialni.

Nie wiem, co męczy mnie bardziej, moralniak czy głowa?
Alkohol jest świetny, jak chce się o czymś zapomnieć. Jednak wszystko wraca i to ze zdwojoną siłą. Starałam się nie myśleć, ale czy to by coś dało? Oczywiście, że nie. Nie da się tak po prostu zapomnieć o kimś kto nas tak bardzo zawiódł.
Siedzę w kuchni i patrzę się tępo w płatki. Nie płaczę. Nie mam już nawet na to siły. Łzy nie chcą lecieć.
- Jak tam główka?
Brunet wparował do kuchni z jedną ze swoich toreb.
Został mu jeszcze jeden dzień. Wtedy wyjedzie a ja zostanę w kompletnym niebycie.
- Hej, słyszysz ty mnie?
Zignorowałam i jego i pytanie. Dalej gmerałam w płatkach.
- Czasem wydaje mi się, ze rozmawiam ze ścianą. Chociaż nie, ściana jest bardziej rozmowna.
Kompletna ignorancja.
- Dziewczyno, obudź się! Facet cie wybałamucił i zostawił i co z tego? Wyjdź z podniesioną głową i udowodnij, że jesteś silna.
- Ale ja już nie mam siły, nie rozumiesz?  Nie dam rady tego znieść.
- Czyli co? Najlepiej zalać się w trupa i niczym się nie przejmować?
- Czemu nie. Zawsze to jakieś wyjście.
- Dość juz tego!
Widocznie zdenerwowany Zbyszek wyrwał mi z ręki płatki i wrzucił do zlewu.
- Ubieraj się, wyjeżdżamy!
- Co, ja nigdzie nie jadę.
- Dobrze, ze nie pytam się ciebie o zdanie.
Poszedł do sypialni i zaczął pakować moje rzeczy do toreb. Stałam w progu i myślałam nad abstrakcyjnością tej sytuacji.
- Myślisz, ze tak po prostu mnie stąd wywieziesz?
- Tak. Poczekaj tu, zaraz wrócę.
Wyszedł z domu z torbami, zostawiając mnie samą.
Wróciłam do kuchni. Byłam gotowa walczyć o swoje nawet siłą.
Wrócił po kilku minutach. Stanął w drzwiach i uśmiechnął się do mnie od ucha do ucha.
- Jedziemy?
- Ja nigdzie nie jadę.
- Jedziesz- podszedł do mnie i złapał mnie za nadgarstek- Nawet nie wiesz jak bardzo.
Spojrzał na mnie tak, ze na chwilę straciłam czujność. Oczywiście Zbyszek wykorzystał sytuację, przerzucił mnie sobie przez ramię i wyszedł z domu. Pomimo moich bardzo głośnych protestów, zniósł mnie na dół, gdzie czekały Kubiaki.
- Chodź tu kochanie!- na chwilę zaginęłam w uściskach Mai.
- Ciotka, wszystko będzie dobrze! Przyjedziecie do mnie na gwiazdkę- ja zawsze pocieszny Michał, wziął mnie w ramiona i długo nie wypuszczał- Dasz sobie radę, krasnalu.
Z nikłym uśmiechem wsiadłam do samochodu i patrzyłam na rozczulające pożegnanie obu panów.
Kierowca zajął swoje miejsce i ruszyliśmy w trzystu kilometrową podróż

Praktycznie ze sobą nie rozmawialiśmy. On skupiał się na drodze, a i ja nie byłam rozmowna. Myślami siedziałam w domu, razem z Michałem. Ciągle nie mogłam pogodzić się z myślą, ze to koniec. Zostawiłam miasto moich porażek, lepszych i gorszych dni.
Zaczynam nowy rozdział , nowe życie z czystą kartą.
Dojechaliśmy na jedno z rzeszowskich osiedli.  Cała połamana wysiadłam i  rozejrzałam się dookoła. Okolica była przepiękna. Bartman zaprowadził mnie do jednej z klatek. Potem winda i po chwili jechaliśmy windą na nasze piętro. Weszłam do przestronnego mieszkania z zabójczym widokiem.
- Witaj w domu- usłyszałam, kiedy drzwi się za nami zamknęły.

                                                             ***************


Cholerka. Sama nie wiem jak przeżyłam ten tydzień. Latałam jak głupia, załatwiając sto spraw naraz a i tak nie było na nic czasu. Rozkłada mnie jakieś okropne choróbsko, więc sama się dziwię, że dałam radę cokolwiek napisać. Będąc przytłoczona ogromem spraw na chwilkę pomyślałam o zawieszeniu mojej grafomanii na jakiś czas i uporządkowaniu wszystkiego.  Jednak moje plany zazwyczaj nie wypalają, więc znając życie blog funkcjonować będzie. Z innej beczki. Zbliżamy się do finiszu, ale myślę nad nowym innym projektem :)
Madame Embouteillages chylę czoło. W jednym z komentarzy stwierdziłąś, ze mogliby razem wyjechać do Rzeszowa. Myślałam nad tym chyba z tydzień a ty po prostu na to wpadłaś. Chapeau bas!
Zbyszek u Wojewódzkiego, co ty na to Caroline? ;>
Mam do was ogromną prośbę. W związku z przeniesieniem bloga, zrobił się mały bałagnik. Chciałabym, aby każda z Was która chce być informowana wpisała się do zakładki "informowani". Nie chcę Was tak ganiać, ale to jest tylko chwila, a dla mnie to wielkie ułatwienie. Z góry bardzo dziękuję.
Następny rozdział? Cholera wie. Będzie jak będzie. Musze się ogarnąć i wyleczyć, ale obiecuję, ze w przeciągu tygodnia powinnam się zmieścić. Bardzo serdecznie was caluję! ;*
Pozdrawiam :*