Rozdział 22

                                             Zanim powiesz jej, że To był ostatni raz.
                                         Zanim dzień spłoszy srebrnego ptaka nocy' 
                                        Rozkołysz, rozkołysz, rozkołysz jeszcze raz.


- Michał, obudź się!
Ten głos, głos którego nie powinienem słyszeć.
- Klaudia?
- Chyba ci się kochanie imiona pomyliły!
Otworzyłem oczy i zobaczyłem leżącą obok Milenę. Bardzo gwałtownie usiadłem.
- Kurwa! Co ja narobiłem?!
Wyskoczyłem z łóżka i ubrałem się w to, co znalazłem na podłodze.
- Jak wrócę ma cię tu nie być. Zrozumiano?
- Ale Michał, co z dzieckiem?
Milena spojrzała na mnie i teatralnym gestem złapała się za brzuch. Dopiero teraz zauważyłem sztuczność jej gestów. Spojrzałem na nią tak, jak Klaudia.
- Zobaczymy jak urodzisz. Na razie nie mam pewności,że jest moje. Powtarzam, jak wrócę ma cię tu nie być. Klucz zostaw pod wycieraczką. Cześć.
Wyszedłem z domu, zastanawiając się nad tym co ja najlepszego zrobiłem. Wybrałem jej numer- "Abonent chwilowo nieosiągalny. Prosimy spróbować ponownie." I tak całe 5 razy.

                                                                        *

Gapiłam się na zdjęcie, które było kolejnym przykładem mojej głupoty.  Który facet wybrałby dziewczynę zamiast dziecka? Idiotka. Pusta kretynka, która chcąc być szczęśliwa straciła do reszty rozum.
Nie mogąc dłużej patrzeć na wyszczerzoną byłą  Michała, rzuciłam telefonem, który przy spotkaniu z krwistoczerwoną ścianą sypialni rozłożył się na części pierwsze.
- Łoho! Spokojnie kochanie. Czymże ci zawinił ten biedny telefon?
Wyraźnie zadowolony zielonooki wszedł do pokoju bez koszulki, za to z dwoma parującymi kubkami.
- Kawa?
- Nie. Lekarstwo.
- To jest nie fair. Ty masz kawę,a ja nie jestem już chora.
- Pij!
- Jesteś okropny, wiesz?
- Słyszałem. Pij to.
Powąchałam napój. Zapach przekombinowanej cytryny zakręcił mnie w nosie.
- Muszę?- błagalnie spojrzałam na siatkarza.
- Musisz. Inaczej nie dostaniesz obiadu.
- Dobrze tato.
Wypiłam to cholerstwo i odstawiłam kubek. W międzyczasie wpadłam na szatański plan.
- Co będziemy dzisiaj robić?
Mówiąc to, patrzyłam prosto w jego zielone oczy i rozpinałam koszulę. Materiał opadł, a ja zostałam w samej bieliźnie.
- Yy. Mogę wiedzieć co robisz?
Biedny, był tak zdezorientowany, że nie mógł oderwać oczu od mojego biustu.
- Hej- musiałam kilka razy klasnąć, żeby wrócił na Ziemię- Żartowałam. Idę się myć.
Śmiejąc się pod nosem weszłam do łazienki.
Wzięłam stanowczo za długi prysznic i owinęłam się ręcznikiem. Postanowiłam sprawdzić, jakich rzeczy używa nasz piękniś. Otworzyłam jedną z szafek i lekko mówiąc, ścięło mnie. Ilość kosmetyków jaką posiadał Bartman była przytłaczająca. Kosmetyków i nie tylko. Wyciągając jeden z kremów nawinęłam się na stos prezerwatyw i różnorakich żelów marki D. Zapukał do drzwi a ja, jako etatowa niezdara, zrzuciłam stosik gumek z półki.
- Co jest?- krzyknęłam upychając wszystko do szafki,
- Mogę wejść?
- Moment.
Czerwona jak burak, usiadłam na kibelku i poprawiłam ręcznik.
- Właź.
Niepewnie otworzył drzwi i wlazł do środka. Widząc mnie, morda ucieszyła mu się jeszcze bardziej.
- Co ty taka czerwona? Ups. Przeszkodziłem w czymś?
Spojrzałam na niego z głupkowatą miną, próbując dojść, co też on sobie wymyślił. W tym czasie Bartman tak bardzo trząsł się ze śmiechu, ze o mało co nie wybił sobie szczoteczką swoich pięknych ząbków.
- Głupi jesteś!
Wyszłam z łazienki, ciesząc się, że myszkowanie uszło mi na sucho.
- Klaudia!
- No?
Wróciłam do łazienki, gdzie Zbyszek stał na środku łazienki z prezerwatywą w ręku.
- Kochanie, jak chciałaś pożyczyć to wystarczyło ładnie poprosić.
- Wal się.
Zostawiłam usatysfakcjonowanego Bartmana w łazience  i poszłam się ubrać we wczorajszą sukienkę.
Kiedy wróciłam do kuchni, gospodarz robił obiad.
- To ty i gotować potrafisz?
- Zdarza się. Nie mów mi teraz, ze nie jestem bardziej pociągający.
- Marzy ci się.
Rozmowę przerwał nam dzwonek do drzwi.
- Stój i mieszaj mięso. Pójdę otworzyć.
Wzięłam do ręki łyżkę i posłusznie zaczęłam maltretować mięso.
- Do ciebie.
Odwróciłam się i zamarłam. W kuchni stał Michał.
- Cześć- zaczął niepewnie.
- Hej.
- Milena się wyprowadza.
- Więc?
- Możesz wrócić.
- Mogę, ale nie chcę.
- Klaudia. Wróć do domu. Kocham cię.
- Wczoraj nie byłeś taki pewny.
- Wczoraj gadałem głupoty.
- A zdjęcie?
- Co?
- Dostałam od ciebie zdjęcie. Ty i Milena leżycie razem w łóżku.
- Klaudia...
- Posłuchaj mnie, jeśli nie chcesz, żeby zawartość tego garnka wylądowała na twojej twarzy to stąd kurwa wyjdź.
Odwróciłam się i nie ruszyła dopóki nie wyszedł.
- Ja cię jednak nie rozumiem- powiedział zielonooki wchodząc do kuchni- Kochasz go, więc po co ta szopka?
- Biorę go na przetrzymanie.
Stanął za mną i biorąc moją rękę, w której trzymałam łyżkę, zaczął mieszać obiad.
- Zuch dziewczynka- mówiąc to, uszczypnął mnie w pośladek.
-Bartman!
Odwróciłam się i zobaczyłam jak spieprza do sypialni.
- No nie mów, że tego nie lubisz.
- Przysięgam ci, nie dożyjesz jutra!

                                                                          *

Mijałem kolejne osoby, ale nie widziałem ich twarzy. Chciałem być w domu i się upić. Tylko tego w tej chwili potrzebowałem. Wszedłem na osiedlę i zobaczyłem, ze światła w domu są zapalone. A to oznacza, ze albo chłopcy wrócili, albo... Milena.
Wbiegłem do domu i znalazłem ją leżącą na schodach w kałuży.
- Co jest?
- Rodzę!
- O kurwa!

                                                                          *

- Przepraszam, że nas nie było, ale jesteśmy u rodziców Michała.
- Nic się nie stało. Już mi lepiej.
- Czeeść Klaudia!- usłyszałam w słuchawce melodyjny głos Michała.
- Cześć Misiek.
- Wpadniemy jutro. Nie martw się o nas.
- Trzymajcie się.
- Pa.
Weszłam do salonu niezauważona. Z resztą nie było to trudne. Bartman rozłożył się na kanapie z popcornem i oglądał "Władcę Pierścienia" na fulla.
- Idziesz gdzieś?
- Tak, po rzeczy. Nie będę chodziła w jednej sukience.
- Jest po dwudziestej. Mam cię podrzucić?
- Nie. Przejdę się, ale dzięki.

Weszłam do pustego domu. Miejsca, w którym miałam być na zawsze a zostałam na chwilę..
W drodze do sypialni nie zapaliłam ani jednego światła. Sunęłam ciemnymi korytarzami napawając się ciszą.
Doszłam do sypialni i otworzyłam szafę. Po omacku znalazłam torbę i zaczęłam wyciągać swoje rzeczy.
- Wybierasz się gdzieś?
O mało nie dostałam zawału.
Odwróciłam się i z trudem zauważyłam Michała siedzącego na fotelu.
- A jak myślisz? Nie sądzisz chyba, że tu zostanę, co?
- Tak właśnie myślę.
Podszedł do mnie i objął moją twarz. Myślałam, ze serce wyskoczy mi z piersi. Zamknęłam oczy. i ze zniecierpliwieniem czekałam na to, co się wydarzy.
- Nie puszczę cię bez pożegnania.
Mówiąc to, całował każdą część mojej twarzy. Oczy, nos, policzki, usta. Wreszcie doszedł do ust. Delikatny, początkowo, pocałunek zmienił się w coś szalonego i nieokiełznanego. Zrzuciliśmy rzeczy z szafki, na którą posadził mnie Michał.
 Chwilę później, siedziałam na tej samej szafce i łapczywie łapałam powietrze. Byłam wyczerpana.
- To było...
- Wiem.
- Milena urodziła chłopca.
- Gratuluję.
- Dzięki.
Słyszałam jak zmęczony, z trudem mówił cokolwiek.
Wstałam, podciągnęłam majtki i zapaliłam światło.
- Muszę iść.
- Wiem- powiedział smutny.
Spakowałam resztę rzeczy i zadzwoniłam po Zbyszka.

Pięć minut później siedziałam w jego samochodzie.
- Co wyście tam robili?
- Czemu?
- Bo wyglądasz jak Starówka po bombardowaniu.
- Bardzo śmieszne. Patrz lepiej na siebie.
Resztę drogi pokonaliśmy w ciszy.
- Chodź spać. Walizki przyniosę jutro.
Weszłam do sypialni, w której łózko było rozłożone. Pokój wypełnił zapach świeżej pościeli.
- Zbyszek- zaczęłam patrząc w jego zielone oczy.
- Spokojnie. Ja śpię w salonie.
Wyszedł a ja całkowicie wyczerpana padłam na łóżko.

                         

                   Dwa tygodnie później..

Ostatni tydzień wakacji. Każdy korzysta jak może. Kubiaki wyjechały nad morze, ciesząc się ostatnimi chwilami tylko we dwoje. A Michał? Oficjalnie nie jesteśmy już razem. A nieoficjalnie ciągle ze sobą sypiamy. Wpadliśmy w ten dziwny wir,z którego żadne z nas nie chce wyjść. Ja go kocham on mnie też, ale czekamy na odpowiedni moment, żeby do siebie wrócić. Dziecko, słodki chłopczyk imieniem Miłosz okazał się pierworodnym Michała. Siedzą teraz we dwoje i babrają się w kupkach. Nawet Zbyszek korzysta jak może. Wnieśliśmy do pokoju łóżko i teraz co nos sprowadza inną "narzeczoną". Albo dwie. Przez te dwa tygodnie przewinęło się ich tyle, że zapamiętanie wszystkich imion byłoby masochizmem.
Dla ułatwienia wszystkie nazywam Kasią. Jedna część jest wielce oburzona. Natomiast druga nie reaguje, patrząc maślanym wzrokiem na swojego boga.
Wyszłam właśnie z pracy zostawiając Maćka samego z pijanymi fanami Manchesteru United.
- Zawieźć panią gdzieś?
Odwróciłam się i zobaczyłam uśmiechniętego Michała.
- Chętnie.
Podjechaliśmy pod najbliższe garaże. Szybki, ale namiętny seks. Długa rozmowa o wszystkim i buziak na dobranoc.
- Kocham cię- powiedział, odprowadzając mnie pod klatkę.
- Wiem- spojrzałam w jego smutne i zmęczone oczy.
- Jeszcze trochę i ogarnę wszystkie sprawy.
- Wiem. Dobranoc.
Weszłam na klatkę, gdzie przywitały mnie dzikie odgłosy i bardzo dużo krzyku. Przez kolejne pietra jak mantrę powtarzałam " Błagam tylko nie dzisiaj, błagam tylko nie dzisiaj." Przekroczyłam próg mieszkania i zostałam wręcz ogłuszona. Nowa narzeczona Bartmana  miała bardzo wysoki i piskliwy głos.
Już drugą godzinę wysłuchiwałam dowodów super wyczynów Zibiego.
Gdzieś koło drugiej nad ranem przestali, a ja wreszcie mogłam zasnąć.

Obudziły mnie... krzyki. Wkurwiona wstałam i bez pukania weszłam do sypialni Zbyszka. Powitał mnie widok jego gołego dupska.
- Ludzie! Rozumiem poranny seks, porannym seksem, ale dajcie się wyspać.
Wyszłam trzaskając drzwiami. Nie poszłam już spać. I tak bym nie zasnęła.
Zrobiłam sobie kawę i zostałam w kuchni.
Po pół godzinie, drzwi sypialni się otworzyły i smok wyszedł ze swoją blond owieczką.
- Cześć, Pamela jestem!
- Klaudia.
- Miło było cię poznać. Do zobaczenia kochanie.
Dziewczyna wyszła z domu.
- Nie odprowadzisz koleżanki?
- Sama trafi do wyjścia.
- Po takim tournee to powinieneś postawić jej obiad.
Wyszedł nie zaszczycając mnie nawet spojrzeniem.

Przez kilka kolejnych dni nie dostałam ani jednej wiadomości od Michała. Powoli zaczynałam się tym martwić.
Siedziałam przed telewizorem, kiedy ktoś zapukał do drzwi.
- Proszę!
Do salonu wszedł Michał. Miał minę zbitego psa. Wyglądał jakby miał zaraz zemdleć.
- Musimy pogadać.
Ton jego głosu wywołał na moim ciele drgawki.
- Coś się stało? Coś z małym?
- Nie. Z Miłoszem wszystko w porządku. Chodzi o nas. Wyjeżdżamy z Mileną i małym do Włoch. To koniec. Wiem, że sobie poradzisz.
I tak po prostu wyszedł, zostawiając mnie samą.
Osunęłam sie na ziemię. Nie mogłam oddychać. Czułam się jakby ktoś wyciął mi płuca i zaszył mnie kompletnie pustą. Zaczęłam płakać....

                                                                   ***********
Taa :) Definitywny koniec ze sronetem. to co się tam wyprawiało jest nie do opisania. Może i piszę się to wsztsko szybciej, ale weny nie ma i nie wiem czy wróci. W kolejnym tygodniu macie ode mnie spokój. Musiałam dodać go dzisiaj, bo w nast. tygodniu będę zajebana, wybaczcie, ilością prac sprawdzianów i innych tego typu rzeczy. Podobno nauczyciele to ludzie, ale nie jestem do tego tak bardzo przekonana.
Trzymajcie sie moje kochane, a za liczne uznania pięknie dziękuję :* trzymajcie się ;*