Rozdział 33

                                                                  Keep, keep bleeding love

- Masz ewidentnie przesrane.
Takim oto stwierdzeniem Matteo zakończył naszą rozmowę. Nie powiedział mi nic nowego ani nie podsunął jakiegoś rozwiązania.
- Żeś mi chłopie pomógł. Co ja mam teraz zrobić?
Spojrzałem na niego błagalnie. Wypił do końca piwo i cisnął puszkę przez pokój.
- A kiedy jest ten ślub?
- Za tydzień.
- To masz dwa wyjścia.
- Chyba ewakuacyjne.
Lekko już zirytowany podszedłem do okna z paczką fajek. Jej fajek. Zostawionych w domu przez roztargnienie.
- To ty palisz?
- Nie, tańczę. Więc co twoim zdaniem mam zrobić?
- Masz dwa wyjścia. Albo tam pojedziesz, bo nie wierzę, żebyś nie pojechał, i zostawisz ją w spokoju, albo, co ciekawsze, pojedziesz i ją porwiesz. Osobiście jestem za tym drugim. Stary sfiksowałeś. Palisz jej fajki, masz kilka jej rzeczy schowanych po szafkach. Jeszcze trochę i skończysz w pokoju bez klamek. Ogarnij się chłopie.
- Idziesz już?
- Wyganiasz mnie?
- Tak. Wyganiam cię. Już. Spadaj.
Wyprowadziłem go z domu i pobiegłem do szafy. Znalazłem tam jedną rzecz. Rzecz, która stała się jej zaledwie po dniu znajomości.

                                                                        *
Zmęczona całym tygodniem wyszłam z łazienki i nie zwracając uwagi na Zbyszka, który leżał w dziwnej pozie na łóżku, przyłożyłam głowę do poduszki i zamknęłam oczy.
- Ekhm, kochanie masz zamiar spać? Czekałem na ciebie pół dnia, a ty idziesz spać?
Wiedziałam! No po prostu byłam tego pewna, że zaraz się odezwie. Kto jak kto, ale w naszym związku to on zajmował etat gaduły. Otworzyłam jedno oko, tylko po to, żeby ocenić sytuację.
- Jestem zmęczona, kupiłam suknie ślubną z dodatkami, zamówiłam tort, obejrzałam salę i wybrałam kwiaty do kościoła. Po takim dniu mam prawo iść spać bez twojego gadania i macanek, nie?
Nie wiem czy to moja mina czy włączyły się w nim jakieś uczucia, ale zgasił światło, wziął laptopa na kolana i dał mi spokój. Jednak nie. Miał focha. Bez dwóch zdań.
  Dzwonek do drzwi wyrwał mnie z lektury jednego z czasopism. Wzięłam od uśmiechniętego listonosza paczkę i wróciłam do domu. Byłam ciekawa, nie, byłam cholernie ciekawa co tam było. Podniosłam błękitne wieczko pudełka. Kartka i jakieś zawiniątko. Wzięłam do reki kartkę. " Wyprowadzałaś się tak szybko, że zapomniałaś o jednej rzeczy". Serce prawie wyskoczyło z mojej piersi, kiedy rozwijałam papier.  Była to koszula. Ta sama koszula, która przywłaszczyłam sobie jeszcze we Włoszech. Koszula przesiąknięta jego perfumami. JEGO koszula. Łzy stanęły mi w oczach, kiedy zwijałam ją w rulon i potem, kiedy rzuciłam nią w  najodleglejszy kąt wielkiej szafy. Dupek. Znowu wszystko zostało zburzone i to przez niego. Po cholerę?
Z wielką gulą w gardle i załzawionymi oczami wzięłam się za obiad. Robiłam wszystko byleby tylko o tym nie myśleć. Chwilę później drzwi się otworzyły. Ktoś wszedł do domu, ktoś mnie objął i ktoś pocałował mnie w kark. Chciałam, żeby to był Zbyszek. Wiedziałam, że może być inaczej. Wiedziałam, po prostu wiedziałam. Bałam się odwrócić. Bałam się swojej reakcji. Sama wiedziałam jak mogłam zareagować. I tego właśnie nie chciałam. Wzięłam kilka głębokich wdechów.
- Wiem, że to ty.
W ciszy odciął się jeden dźwięk. Coś jakby się uśmiechnął, ale tak nie do końca.
- Usiądź przy stole. Jeśli chcesz tu zostać, to zrób to o co cię proszę.
Chwila ciszy i znowu- odsuwanie krzesła i jęk mebla, który lekko ugiął się pod JEGO ciężarem.
- Czego chcesz?
Nie odwracałam się. Nagle zaczęłam robić porządek w idealnie czystej kuchni.
- Żebyś na mnie spojrzała.
Z wielką niewiadomą w głowie spojrzałam na niego, ale krótko. Nie chciałam znowu wpaść w bezkresną otchłań jego oczu.
- Zadowolony? Możesz już iść.
- Wiesz, ze nie po to tu przyszedłem.
- Nie wiem. Nie mam pojęcia po co tu jesteś i chyba nie chcę wiedzieć.
Usiadłam przy stole, zachowując pewną odległość. Siedziałam na tyle blisko, że mogłam dostrzec wszystkie rany na jego ręku, ale na tyle daleko, że ON nie mógł mnie dotknąć.
- Od kiedy go kochasz?
- A od kiedy ciebie to obchodzi. O ile dobrze pamiętam, to wyjechałaś z laską, którą miało chyba pół miasta i nie miałeś jakiś wyrzutów z mojego powodu. A może się mylę?
Spuścił głowę, robiąc przy tym minę bitego psa. Siedzieliśmy w ciszy. Może minutę, może godzinę. Wreszcie podniósł głowę i spojrzał na mnie załzawionymi oczyma.
- Kocham cię.
- Strasznie późno zdałeś sobie z tego sprawę- chciałam być ostra, bezuczuciowa i zrobić z nim to, co on ze mną. Nie wyszło. Mówiąc te słowa zakuło mnie serce.
- Kocham cię i wiem, że ty mnie też!
Nie wytrzymałam. Gwałtownie podniosłam swoje cztery litery zza stołu, lekko go przesuwając i otworzyłam drzwi wejściowe.
- Nienawidzę cię! Nienawidzę cię, słyszysz? Nie pokazuj mi się więcej na oczy. Nie chcę cię znać.
Wstał, ale jakoś bez żadnych emocji na twarzy. Bardzo powoli wyciągnął biały prostokąt z kieszeni kurtki.
- To jest adres mojego hotelu. Będę na ciebie czekał.
I wyszedł. Bez zastanowienia wzięłam kartkę i wyrzuciłam ją do kosza. Chwile potem wróciłam do kuchni i ją stamtąd wyciągnęłam.
     - Jak myślisz,  jeśli nie utrzymamy czystości przedmałżeńskiej to ksiądz nie da nam ślubu?
Leżałam w swoim własnym, osobistym łóżku, ale myślami byłam gdzie indziej.
Spojrzałam  na Zbyszka. Przewiercał mnie na wylot swoimi zielonymi cudeńkami. Wiedziałam czego chce ale ja nie mogłam mu tego dać. Nie teraz. Nie dzisiaj. Prawdopodobnie już nigdy. Nie po tym co się stało. Udałam zmęczenie, cmoknęłam go w czoło i udałam, że śpię.
Dochodziła druga, a ja wciąż nie spałam. Nie mogłam albo nie chciałam.
Delikatnie wyszłam z łóżka. Ubrałam się i zostawiając na poduszce wiadomość dla Zbyszka wyszłam z domu. Nie potrzebowałam kartek. Dobrze wiedziałam, gdzie miałam iść.

                                                                     ***********
Za krótki, za krótki.
No przepraszam, ale jak walne coś dłuższego to bym to skończyła w jednym rozdziale a tego nie chcę.
Juz czuję sie zagrożona za to co tu robię. Chyba schowam sie w jakimś schronie czy cuś. Szczególnie obawiając sie jednej z was, pozdrawiam cię E., która dawno temu obiecała mi oskalpowanie :)
Dziękuję, że jesteście. Lepszych czytelniczek nie mogłam sobie wymarzyć.
Buziaki misie ;3