Rozdział 26

   Nie chciałabym być niegrzeczna ...

Obudziłam się, bo.. No właśnie, bo co? Bo poczułam, zapach świeżej kawy, czy dlatego, że ktoś  z uporem maniaka jeździł ręką po moim udzie? Otworzyłam oczy i zobaczyłam go siedzącego w nogach z parującym kubkiem. Spojrzał na mnie i tylko się uśmiechnął. Nie potrzebowałam niczego więcej. Tylko to, było mi w tym momencie potrzebne.
- Jak się spało?
- Krótko, ale bardzo przyjemnie.
Usiadłam obok. Wtuliłam się w jego tors i zabrałam kubek z ręki.
- Wiesz, może to głupie, co teraz powiem, ale zapomnieliśmy wczoraj o czymś bardzo ważnym.
- Hm?
- Gumki.
Tak mnie tym rozbawił, że dopadł mnie niekontrolowany napad śmiechu. Przez kilka dobrych minut nie mogłam się uspokoić. Wreszcie, cała zapłakana usiadłam naprzeciwko i patrzyłam na jego zaciętą minę.
- Spokojnie. Biorę tabletki. Nie zostaniesz tatusiem.
- No wiesz, to było co najmniej nie na miejscu.
Wstał wielce obrażony i z gołym dupskiem poszedł w głąb mieszkania.
- Ej no! Nie obrażaj się. Potrzebuję cię! Pali się czy coś. Wracaj tu z tym swoim słodkim dupskiem.
Pojawił się w drzwiach z małym pudełeczkiem.
- Będziesz mnie teraz musiała przeprosić.
- To chodź tu.

 Leżałam na śpiącym mężczyźnie, który wyczerpany  po całodziennym maratonie chrapał jak małe dziecko.
Zawsze wiedziałam, ze z niego jest niezły erotoman, ale nie do tego stopnia. Cały dzień spędzony w łóżku. Jedynie potrzeby fizjologiczne i głód wyganiały nas z krwistoczerwonej sypialni Bartmana.
Ostrożnie, tak, aby go nie obudzić podniosłam się z łózka i w jego koszulce weszłam do kuchni.
Było po 22, nie było po co dzwonić do Majki, bo i tak już spała. Siedziałam, więc na kuchennym taborecie i patrzyłam na zimowy krajobraz. W pewnym momencie zadzwonił jego telefon.
- Słucham?
- Klaudia? Przecież dzwonię do Zbyszka.
- Wiem, ale on śpi i nie chciałam go budzić.
- No nic. Chciałem wyciągnąć go na piwo, ale w takiej sytuacji.
- A mnie weźmiesz?
- No pewnie. Będę po ciebie za 10 minut.
Ubrałam się błyskawicznie. Zostawiłam na łóżku kartkę, gdyby Zibi się obudził. Bardzo cicho wyszłam na klatkę, gdzie czekałam na Kubiaka.Chwilę później byliśmy w jednym z  klubów.
Zamówiliśmy sobie po piwie i rozmawialiśmy na tematy typowe dla przyszłego tatusia. Śpioszki, ciuszki, łóżeczka itp. Przynieśli czwarte piwo i Miśka wzięło na zwierzenia.
- Wiem, że Majka spała ze Zbyszkiem.
Patrzyłam  w te jego smutne oczy z rozdziawioną do granic możliwości buzią. Nie wiedziałam co powiedzieć. Zaprzeczać czy zacząć go pocieszać.
- Skąd wiesz?
- Słyszałem jak rozmawiali. Nie powiedzieli tego dosłownie, ale nie trzeba być mądrym, żeby się domyśleć.
- I co teraz?
Nic nie mówił. Przez dłuższą chwile wpatrywał się w obrazem nad moją głową.
- Nic. Ja też nie byłem święty. Nie powiedziałem jej o tym. To co ona zrobiła traktuję jak rewanż. Coś za coś. Jeśli dziecko nie będzie moje to jakoś się z tym pogodzę.
- Misiek, czy ty słyszysz sam siebie?
- Wiem, beznadziejna sytuacja, ale jak powiem jej o moim wyczynie, to ona wyjedzie i zabierze ze sobą małego. Tego nie przeżyje.
- Michał to nie jest rozwiązanie sytuacji, tylko zamiecenie jej pod dywan.
- I co? Spójrz na siebie. Facet cię zostawił dla laski w ciąży, bo chciał być tatusiem. Udajesz sama przed sobą , ze jest super.
- Aha. Jeśli mamy tak rozmawiać to wychodzę.
Wstałam, ale on złapał mnie za rękę.
- Przepraszam, ale sam nie wiem co mam zrobić. To mój najlepszy przyjaciel i moja żona. To nie głupia zabawa w podstawówce tylko życie.Czegokolwiek nie zrobię i tak ktoś będzie cierpiał...
  Skończyliśmy po czwartej. Odprowadziłam go do domu i zziębnięta wskoczyłam do ciepłego łóżka i przytuliłam się do rozgrzanego ciała siatkarza.
- Gdzie byłaś?
- Musiałam wyjść, ale już jestem. Idź spać.

- Idziemy już! Wyłaź z łazienki.
Bardzo szybko zrobiłam warkocza i wyskoczyłam z ubikacji.
- Ile można siedzieć w łazience, przecież to tylko kilka kroków stąd. Po co sie pindrzysz?
- Długo tak jeszcze będziesz gadać, czy możemy wyjść?
Weszliśmy do mieszkania bez pukania. Z resztą swojego czasu sama tam mieszkałam i dalej miałam do niego klucze. Po przekroczeniu progu do mojego nosa doszedł  zapach pieczonego kurczaka. Pachniało tak smakowicie, że wnętrzności zaczęły skręcać się z głodu.
- Puk puk!
Zza wielgachnej choinki wyszedł brzuch, dopiero potem jego właścicielka.
- Już jesteście! Siadajcie. Michał zaraz przyjdzie. Poszedł do sklepu.
Mimo widocznego na jej twarzy zmęczenia wyglądała prześlicznie. Była rozpromieniona. Jak widać ciąża jej służy.
- Co mi się tak przyglądasz? Wiem, że przytyłam parę kilo, ale podobno to normalne w ciąży.
- Oj głupia jesteś. Siadaj.
Przyszedł Michał. Wyszli razem z Zibim do kuchni i po chwili wrócili z pięknie pachnącym obiadem.
Przez prawie cały obiad Kubiak siedział cicho. Patrzył tylko to na Majkę to na Zibiego. Próbowałam odgadnąć jego minę. Nie dałam rady. jak tylko trafił na moje spojrzenie stał się na powrót wesołym i wiecznie żartującym sobą. 
Nie byliśmy długo, zaraz po obiedzie pożegnaliśmy się i spakowawszy swoje rzeczy wróciliśmy do Rzeszowa.


  - Michał, możesz mi pomóc wstać? Czuje się jak wieloryb.
Podszedł do mnie ze swoim uśmiechem.
- Już ci pomagam mój ciężarowcu.
- Mógłbyś się ze mnie nie śmiać. Jestem w ciąży i przez ciebie może jeszcze szybciej urodzę i co zrobisz?
- Jako wspaniały tatus i bardzo odpowiedzialny mąż odwiozę cię do szpitala i będę czekał na rozwiązanie.
Trzepnęłam go czule po głowie za co dostałam słodkiego buziaka.
- Pójdę się położyć. Strasznie jestem zmęczona.
Położyłam się na łóżku. Byłam już w połowie drogi do Krainy Snów, kiedy zadzwonił telefon.
- Halo?
- Majka? Powiedz mi gdzie jest Klaudia. Wiem, że nie ma jej w Żorach. Gdzie uciekła?
- Łasko, to ty?
- Chcę wszystko naprawić, powiedz mi tylko, gdzie ona jest!


                                                                      ***********
Krótkie, pisane na kolanie. Nie odleżało swojego i mi się nie podoba. Wena nie jest ostatnio moją przyjaciółką. Nie chce mnie odwiedzać. Jeśli następny rozdział będzie takim chłamem t ja dziękuję.

Caroline, moja droga, klnij do woli! :)

Następny rozdział? Dobre pytanie. Nie wiem. Postaram się.
Patrząc na to, ile roboty będzie w weekend i myśląc o milionach uszek do ulepienia, ciast do upieczenia i warzyw do gotowania nachodzi mnie jedna myśl : Pomocy :)
Zostane przytłoczona przez ilośc pracy, do której niejako sama się zgłosiłam. Głupia byłam.

Jako, że to moje pierwsze święta z Wami no to :
 Wesołych, zdrowych i bardzo rodzinnych świąt.
 Dużo pysznego jedzenia, które nigdzie się nie odłoży,
Zarębistych prezentów pod choinką i gorącego Sylwestra :)

Prawdopodobnie to nasze ostatnie spotkanie w tym roku. Dziękuje Wam, za to, ze jesteście i macie jeszcze do mnie cierpliwość. Uwielbiam Was :*